Gerçek Dostluk / Hatice Beyazıtlı

Çok eskiden minik bir kasabada Ayşegül adında iyi kalpli, iyi kalpli olduğu kadar da çok yardımsever bir kız yaşarmış. Kimin yardıma ihtiyâcı olsa hemen koşar ona yardım edermiş. Ayşegül babasıyla her gün ormanın yolunu tutar, ormandaki hayvanlara yiyecek ve su taşırmış. Eve dönerken de babasıyla sohbet ederek yürürler, ormandaki bâzı hayvanlar da onlara eşlik eder sonra ormana geri dönerlermiş. Kasabalılar her gün yorulmadan ormana giden, oradaki hayvanlara su ve yiyecek taşıyan Ayşegül ve babasının bu hareketine pek de anlam veremezlermiş. Bâzan bu durumu tehlikeli bulur ve onları uyarırlarmış. Ayşegül: “Hayvanlar bizim dostlarımız, biz onlara sevgi ile yaklaşırsak onlar da bize hiçbir zaman zarar vermezler” dermiş.

Sıcak bir yaz günü bütün kasabalı evinde dinlenirken ormanda çok büyük bir yangın çıkmış. Yangın birden çok büyümüş ve hızla ilerliyormuş. Ormandaki hayvanlar telâş içerisinde Ayşegül ve babasının kaldığı evin kapısına dayanmış ve kapıyı tekmeleyip kendilerince sesler çıkarmaya başlamışlar. Kapıyı açan Ayşegül kötü bir durum olduğunu anlamış ve hemen babasıyla berâber ormana doğru koşmuşlar. Ormandaki yangını görünce hemen kasabadakilere haber verip hep berâber kısa zamanda yangını söndürmeyi başarmışlar. Böylece yangının kasabaya sıçramasına da engel olmuşlar. Kasabalılar: “Ormanın yandığını erkenden öğrenmeseydik eğer, kasabamız evlerimiz bütün evlatlarımız hattâ biz de ateşler içerisinde kalabilirdik” demişler. Ayşegül: “Yangını hayvan dostlarımız sâyesinde erkenden öğrendik” demiş. O günden sonra kasabalılar da Ayşegül gibi hayvanlara her gün yiyecek ve su taşımışlar, kışın üşümemeleri için onlara barınak yapıp yanan ağaçların yerine tâze fidanlar dikmişler. Böylece ormandaki hayvanlarla kasabadakilerin dostlukları pekişmiş, çok mutlu yaşamışlar.