Hz. Rukiyye (r.anhâ): Nezaketin ve Fedakârlığın Sessiz Yıldızı / Tuğba Çakır

Hz. Rukiyye (r.anhâ), Peygamber Efendimiz’in (sav) mübarek evlâtlarından biriydi. Hicretten yaklaşık yirmi yıl önce, Mekke’nin zorlu, karanlık ve zulümle yoğrulmuş günlerinde dünyaya gözlerini açtı. O dönemde kız çocuğu doğurmak utanç sayılırken, Resûlullah (sav) kızlarını birer nimet, birer emanet ve birer rahmet olarak gördü. Onları bağrına bastı, sevgiyle sarıp sarmaladı; saygı ve itina ile büyüttü. Kız babası olmanın izzetini ve şerefini, çağın çarpık zihniyetine karşı dimdik bir duruşla ortaya koydu.

Allah Resûlü’nün (sav) kızları, onun gönlünde ayrı bir yere sahipti. Onlara gösterdiği şefkat sadece bir baba merhameti değil; ümmete örnek olacak bir ahlâk modeliydi. En güzel sözleri onlar için seçer, gönüllerini hoş etmek için en nazik ifadeleri kullanırdı. Her biriyle özel olarak ilgilenir, hâllerini sorar, ihtiyaçlarını kendi elleriyle karşılamaya çalışırdı. Hz. Rukiyye (r.anhâ) hastalandığında, geceleri uykusunu bölüp evine gider, başucunda dua eder, gözlerinden öperdi.

Hz. Rukiyye (r.anhâ), böylesine yüce bir babanın ve Hz. Hatice (r.anhâ) gibi dirayetli, vakur ve asil bir annenin gölgesinde yetişti. Aile ortamı onun için adeta bir mektepti. Edeb ve zarafeti annesinden öğrendi; merhameti, tevazuu ve rahmeti ise babasının hayatında gördü. Baba ocağı, onun için sevgi, nezaket ve incelikle örülmüş ilk durağın adıydı.