Kendin Olmak En Büyük Mutluluktur / Hatice Beyazıtlı

Çok eskiden büyük mü büyük bir ormanda bir kaplumbağa yaşarmış. Bu kaplumbağa çok yavaş hareket ettiği için bu durum onu çok üzüyor, uçan kuşlara zıplayan tavşanlara koşan geyiklere bakıp onlar gibi çok hızlı olmayı çok istiyormuş.

Gel zaman git zaman bir karar almış. Sabah olunca yapraklardan kendisine bir kanat yapacak, yüksek bir tepeden uçmaya çalışacakmış. Uçma hayâli ile uykuya dalmış. Güneş odasını aydınlatınca bir hışım yataktan fırlamış. Ormanın en yüksek tepesine çıkmış, yapraklardan yaptığı kanatlar'ın birini bir koluna diğerini diğer koluna takmış. Kendini gökyüzüne bırakmadan önce yanından bir kuş sürüsünün uçtuğunu farketmiş merakla onları seyretmeye başlamış. Bir de ne görsün, çok büyük bir Kartal kuşun birini pençeleri ile kapıp götürmüş. Bu durumu şaşkınlıkla seyreden kaplumbağa kuşlar gibi uçmak fikrinden vazgeçmiş. Uçmanın çok da güvenli bir iş olmadığına karar vermiş. Bu sefer de aklına geyikler gibi hızlı koşmak gelmiş. Bir gün boyunca hiç hareket etmeyip yarına enerji toplamam lâzım deyip evinin yolunu tutan kaplumbağa güzel bir dinlendikten sonra geyiklerin yanına gitmiş. Ne güzel bir o yana bir bu yana koşuyorlar, ne kadar da özgürler diye düşünürken uzun zamandır koştuğu anlaşılan bir geyiğin sürüye yaklaşmakta olduğunu görmüş. Geyik uzun süre koşmaktan o kadar çok yorulmuş ki dinlenmek isteyip duraklamış ama onu kovalayan aslan'ı görünce tekrar koşmak zorunda kalmış. Kaplumbağa bu duruma çok şaşırmış, geyikler gibi koşmak fikrinden de vazgeçmiş. Tekrardan evinin yolunu tutmuş. Evine dönerken tavşan gibi zıplamanın zorluklarını düşünmüş. Tavşan gibi zıplayabilsem ayağımı sert taşlara çarpıp incitebilirdim, bu durum benim için hiç iyi olmazdı, canım çok yanabilirdi diye düşünmüş. Kaplumbağa olmak en güzeli, hem beni soğuktan, yağmurdan ve tehlikelerden koruyan bir zırhım var, en iyisi kendim olmak demiş ve hep mutlu bir kaplumbağa olarak yaşamış.